wśród naszych największych sukcesów ostatnich dni jest, miejmy nadzieję, ostateczne przygotowanie szamba do użytku. nie miałam okazji wyławiać owczych czaszek, za to tym razem miałam swój znikomy udział w wyławianiu "tego", co mogłoby zatkać rurę pojazdu asenizacyjnego. "to" co wyłowiliśmy miało w składzie m.in.:
szlam (wolę nie wiedzieć w jakim składzie ;))
kości (!) owcze (?)
szkielet kota
stary zawias
cała ta mikstura została pieszczotliwie nazwana przez G... "kupą smoka" ;)
doświadczenie to było dość traumatyczne (zwłaszcza dla G., który siedział kilkadziesiąt minut w zbiorniku i wybierał zawartość).zaczęliśmy też upijać denaturatem pewnych niesympatycznych drewnożerców
i delikatnie skrobać olejnicę, a w zasadzie usuwać odchodzące płaty, z belek i sufitu w izbie zrębowej
przy okazji znaleźliśmy "bardzo ciekawy bożonarodzeniowy wzór łużycki z XVIII wieku" ;-D pod kolejną warstwą papieru (tym razem nie farby), który służył do..izolacji!?
posadziłam moje ukochane hortensje. ta z przodu, choć maleńka, ma dla mnie szczególne znaczenie. przywiozłam ją dwa lata temu w postaci gałązki z Bretanii, ukorzeniłam i chowałam w mieszkaniu. mam nadzieję, że przyzwyczai się do nowych warunków (o ile ślimulce jej nie zjedzą, bo zaczęły się do niej dobierać),
i choć pracy nieskończenie wiele udaje się nam od czasu do czasu odwiedzić właścicieli pewnego domu już nie przysłupowego, którzy myślą, że przyjeżdżamy do nich tylko po to by skorzystać z instalacji wod-kan w miejscu ich tymczasowego pobytu ;-pa my tak zwyczajnie uwielbiamy palić stosy starego, mokrego siana ;-D
odwiedziliśmy też, po wielu latach, pewne schronisko, by sprawdzić, czy aby przypadkiem nie jest przysłupowe. jest!
zapoznaliśmy się też z nowym, nieznanym nam dotąd bliżej otoczeniem staruszka, które uznaliśmy za niekoniecznie piękne i niekoniecznie wpływające pozytywnie na klimat Gór Izerskich. cóż, turystyka rządzi się swoimi prawami, przynajmniej jest kolejna atrakcja w regionie.
a mi wciąż trudno uwierzyć, że można o 15:00 (po obiadku) wyjechać z domu w góry, po drodze - niby przypadkiem - spotkać znajomych i pogawędzić z nimi krótką chwilę, wdrapać się na szczyt, zejść i wrócić do domu przed zmrokiem! w samą porę na "imperium kontratakuje".
Myślicie, ze denaturat na drewnożerców wystarczy? Może się upiją i tanecznym krokiem pomkną w siną dal:-)))Belki piękne wyłaniają się w Waszej Śledzibie spod farby.
OdpowiedzUsuńNo jak to, to nie jesteście wyrachowani i interesowni? ;)
OdpowiedzUsuńJuż tęsknimy;P
Nie wyrzucajcie tej łużyckiej celulozy zanim jej nie zlustrujemy!
kupy smoka nie zazdroszczę ale całej reszty TAK!:)
OdpowiedzUsuńPrzedsmak wiejskiego życia zawsze napawa optymizmem - fundujcie sobie takie wakacje ilekroć dopadną Was zwątpienia :) Okolic górskich zazdraszczam :)
OdpowiedzUsuńTo są właśnie uroki bycia tam, na miejscu, a nie tylko z doskoku, ledwie człowiek się porozgląda, a już trzeba pakować się i wracać. Jest czas odwiedzić sąsiadów, połazić po okolicy, grzybków nazbierać, rano obudzić się z perspektywą, że nigdzie nie trzeba się śpieszyć, ani pakować, uwielbiam taki czas. Belki cudnie rzeźbione, z czasem odsłonią swoje piękno, już wyobrażam sobie. Ta gondolka to chyba dla leniwców? krajobrazy przydomowe cudne, a to słońce to wschodzi czy zachodzi? serdecznie pozdrawiam.
OdpowiedzUsuńdetale we wnętrzu domu macie superzachowane:)!
OdpowiedzUsuńPo ostatnim akapicie się rozmarzyłam... W Izerach jest pięknie, jeszcze się kiedyś spotkamy na szlaku (nic o tym nie wiedząc :))
OdpowiedzUsuńAsiu i Wojtku, denaturatem karmimy tylko te, które pokazują nam gdzie są tworząc kopczyki. niestety (dla niech, dla nas na szczęście) w efekcie są bardziej martwe niż pijane. pewnie denaturat nie wystarczy do unicestwienia wszystkich, ale na dobry początek..
OdpowiedzUsuńZiŁ z tym papierem, to tak z przymrużeniem oka, że nie wszystko w śledzibie jest stare i wartościowe. taki papier, jak przez mgłę, kojarzę z czasów prlu ;-D
Mario krajobraz z zachodzącym słońcem niestety nie nasz, a ZiŁ ;-( strasznie, strasznie im zazdrościmy. gondolka miała być chyba przede wszystkim dla narciarzy, ale w sezonie letnim sprowadza na Stóg Izerski też tych bardziej wygodnych ;)
mindfulatthirty do zobaczenia na szlakach
pozdrawiamy wszystkich gorąco
Wiemy, wiemy - stąd nasz entuzjazm!
OdpowiedzUsuńTu znowu my - zapraszamy do nas po wyróżnienie dla szczególnie wytrwałych w zmaganiach remontowych:-)))
OdpowiedzUsuńEch, takie przedsmaki są najfajniejsze .. poza oczywiście smoczą kupą ;).Urlopowo posiedziałam nieco w swojej miniaturce i już tęsknię.
OdpowiedzUsuńCiekawa jestem tego sposobu z denaturatem, czy możecie przybliżyć ? Też mamy niechcianych lokatorów i chętnie przenisołabym ich gdzieś.. w zaświaty???
Asiu i Wojtku DZIĘKUJEMY! nie potrafię wybrać 16 blogów do przekazania wyróżnienia, wyróżniam cały pasek śledzibowanych.
OdpowiedzUsuńSarenzir denaturat wciągamy w strzykawkę i robimy zastrzyki denaturatowe w dziurę robala ;) to sposób doraźny, bo podobno może niszczyć drewno, dlatego będziemy próbować z chemią na robale do kupienia np w marketach budowlanych
pozdrawiamy