szachulcowe wnętrza

na Pogórzu Izerskim i Kaczawskim nie ma wsi bez czarno białej (a czasem brązowo beżowej) kraty, ale o tym była mowa już nie raz. gdy szachulec jest na zewnątrz, nie zaskakuje nas jego widok wewnątrz, jednak wiele starych domów ma ściany szachulcowe nawet jeśli na zewnątrz tego nie widać. domy z kamienia, czy cegły ukazują swoje kraciaste oblicze dopiero po wejściu do środka (o ile właściciel nie schował go pod grubą warstwa tynku, boazerii, tapety itp). dom, który nie był od wielu, wielu, wielu lat zamieszkały lub tylko część była używana, z pewnością ma belki i deski pokryte starą, brudną farbą, której chciałoby się jak najszybciej pozbyć. wspaniale, jeśli są one pokryte farbą wapienną, o wiele gorzej jeśli mamy do czynienia z wszędobylską olejną.

kiedy kupiliśmy śledzibę ściany i belki stropowe wyglądały paskudnie. pod grubą warstwą kurzu i pajęczyn (bleee), straszyła sypiąca się "starożytna" farba. na początku baliśmy się czegokolwiek ruszać - wszak to zabytek ;-) i jakoś koegzystowaliśmy z tym brudem.
miarka jednak się przebrała i od pewnego czasu zajmuję się czyszczeniem wewnętrznych ścian. na szczęście dużą część wnętrz domu pokrywa zwykła, prawdopodobnie home-made farba wapienna, której usuwanie jest dość banalne. wystarczy wiadro z wodą, szczotka ryżowa, szpachelka, gąbka i duuuuuużo cierpliwości.

zaczynam od skrobania farby szpachelką z pól szachulca (do samej gliny).

 

potem moczę drewno gąbką i szoruję szczotką do uzyskania pożądanego efektu. co jakiś czas z belki trzeba zmyć wyszorowaną farbę przy pomocy gąbki (polecam taką do mycia samochodu - bardzo dobrze zbiera brud).

 

niektórzy do tego celu używają szlifierki kątowej (flexy),  jednak po co pylić, hałasować, naruszać delikatne drewno, skoro farbę wapienną można po prostu zmyć. sposób ten ma jeszcze jedną olbrzymią zaletę - nie wymaga krzepy drwala i precyzji chirurga ;-)